Geschiedenis

Het echtpaar bleef hun hele huwelijk kinderloos, maar koos voor een actieve rol in het culturele leven van Rotterdam. Samen droegen zij volop bij aan de ontwikkeling van de stad: van een handelscentrum begin 20e eeuw tot een rijk cultureel centrum binnen enkele decennia. Het echtpaar legde daarnaast privé een indrukwekkende kunstverzameling aan, met vooral glas, aardewerk en porselein. Om deze verzameling na hun overlijden ten toon te spreiden, is de erfenis gebruikt om een museum in hun voormalig woonhuis te onderhouden. Helaas heeft het museum het bombardement in 1940 en de daaropvolgende brand niet doorstaan. Alles ging verloren. Wat restte was het kapitaal van de Stichting Verzameling van Wijngaarden-Boot, dat na de oorlog bijna veertig jaar een slapend bestaan leidde.

Tot 1984. In dat jaar werd de stichting, onder leiding van de regenten mevrouw C. Japikse (kleindochter van één van de notarissen bij de heer Wijngaarden) en de heer C.H.B. Boot (achterneef van de oprichter), nieuw leven ingeblazen. Het kapitaal werd ingezet voor het doel dat de oprichters ooit voor ogen hadden: het stimuleren van kunst en cultuur in de stad Rotterdam waarbij de Franse signatuur een streepje voor heeft. Een streven dat ook het huidige bestuur volledig in ere houdt.